In memoriam No Smits

In memoriam No Smits (14-03-1933 tot 27-03-2020)
Medeoprichter en erelid VC Olympia, bestuurslid en meer dan 25 jaar voorzitter.

Herinneringen aan een markant persoon binnen de gehele “Kepelse” samenleving, in het bijzonder en heel nadrukkelijk binnen onze volleybalvereniging VC Olympia.

Herinneringen door Marga Rutten-van der Elsen:
Ik werd lid in 1966, toen er veel nieuwe meisjes/dames werden gevraagd om de damesafdeling van het volleybal nieuw leven in te blazen. Natuurlijk leerde ik No al gauw kennen, zoals dat toentertijd binnen een kleine vereniging “gewoon” was om alle leden te kennen. No was toen al voorzitter van Concordia, zoals de vereniging toen heette.

In het seizoen 1972-1973 deed ik als jonkie van 18 jaar en speelster van dames 1 mijn intrede bij het bestuur, waar No toen uiteraard al voorzitter was. Daar leerde ik hem beter kennen. No was een echte bestuurder en voorzitter en hij wist door m.n. zijn overtuigingskracht alle bestuursleden te inspireren. Samen met Harry de Bruyn, die vooral op het creatieve vlak een kei was, vormde hij een soort van 2-eenheid. No als overkoepelende leider, die goed kon delegeren, met lijnen naar gemeente, andere plaatselijke verenigingen en binnen het district, die op overtuigende wijze veel wist te bereiken voor onze vereniging. Want No kon als de beste “kallen” en speechen!
Harry was vooral de grote stimulator binnen de jeugdafdeling.
Samen wisten ze onze vereniging op de kaart te zetten en onder No’s bezielende leiding werd Concordia één van de grootste volleybalverenigingen binnen het district.

No was ook super betrokken bij het volleyballen zelf. Hij speelde zelf bij de veteranen, trainde de mini’s, was ook nog even scheidsrechter en viel hier en daar in als coach. Zijn grootste streven was de volleybalsport in Helden op een hoger niveau te brengen. Hij was dan ook nauw betrokken bij de standaardteams heren en dames. De nieuwe damesafdeling liep als een tierelier en via diverse kampioenschappen kwam het 1e damesteam vanaf 1975 uit in de 3e divisie en vanaf 1981 zelfs in de 2e divisie. Ook de heren stonden inmiddels hun mannetje op divisie-niveau. Na hun kampioenschap in 1978 in de 3e divisie, speelden ze vervolgens 3 seizoenen in de 2e divisie.
In seizoen 1981-1982 kwam zowel het dames- als ook het herenstandaardteam uit in de 2e divisie!! Dit was een super hoogtepunt in de lange carrière van No als voorzitter van Concordia.
Wat was hij een trotse voorzitter!! Deze trots werd nog versterkt omdat zoon Leon destijds deel uitmaakte van het mannen “dream-team”. We beleefden “gouden” jaren!!
Leuke anekdote: de aanvangstijd van de wedstrijden in de sporthal van dames 1 en heren 1 werd aangepast naar een kwartier na het einde van de Sportschau op de Duitse TV. Voor veel volleybalfans was dit programma belangrijk en anders was er weinig publiek bij het volleybal op de tribune!

Concordia was een hechte gemeenschap. In de kantine werd op zaterdagavond lang nagepraat en gefeest, waarbij dames 1 en heren 1 voorop gingen! Er waren diverse feestavonden, en vooral de jaarlijkse carnavalsavonden waren onvergetelijk. De buitentoernooien vanaf 1972 werden druk bezocht, waren altijd gezellig met alle meewerkende leden, met erachteraan de feestavond met vaak een kampioensreceptie. In december 1972 kwam ook het 1e Z-UPPERTJE uit, het clubblad door en voor alle leden.

No werd op 10-09-1968 benoemd tot erelid van Concordia.
Hij ging ook hierna gewoon door als voorzitter en bleef even fanatiek als daarvoor.

Op 23 april 1983 werd er een receptie met feestavond voor alle leden georganiseerd en dit allemaal om te vieren dat No al 25 jaar voorzitter van de volleybalvereniging was! Een topprestatie!!
Er werd door een aantal leden een voordracht gehouden, waarin op ludieke wijze aandacht was voor o.a. het feit dat die dag zijn vrouw Mia jarig was; zijn werk in de mijnen en bij de kippenslachterij in Beringe; natuurlijk het volleybal en zijn 25-jarig voorzittersjubileum; zijn hobby’s toneelspelen, op de grote trom slaan, bestuurslid van de Kuus en de stichting Sporthallen, maar vooral het SPEECHEN!!
De slogan: “wat een spreker is die man” kon op No zijn lijf zijn geschreven!

Aan het voorzitterschap van No kwam een einde op 12-03-1984 in een extra ledenvergadering, een half jaar nadat Harry was gestopt als bestuurslid. Daarna zagen we hem vooral in de eerste jaren nog veelvuldig als toeschouwer op de tribune en werd hij toch als adviseur nog ingeschakeld.

Jammer genoeg kon het divisie niveau niet worden vastgehouden. De heren degradeerden 2 jaar op rij. Bij de dames stopten speelsters of gingen vertrekken. Daardoor moest ook hier het divisie niveau worden opgegeven. Dat was erg jammer voor de vereniging en voor No in het bijzonder.
Gelukkig heeft hij nog wel als erelid mogen meemaken dat door opnieuw te bouwen m.n. de damesafdeling weer tot 2x toe divisie niveau kon en kan spelen!

Ikzelf kijk met veel plezier terug op alle supermooie jaren, die nu, door het ophalen van bovenstaande herinneringen, weer even helemaal actueel zijn.
Jammer is, dat 90% van de huidige leden van de volleybalvereniging No niet heeft mee mogen maken. Deze herinneringen kan ik helaas nog maar met weinig volleyballeden delen….
Maar voor wie hem wel hebben gekend, die zullen zeker beamen:
No, je was een KANJER!!!!!!
Bedankt dat ik jou heb mogen kennen.
Ik hoop dat het lezen van deze herinneringen en de warmte hiervan wat troost kan bieden aan zijn familie en ook aan de volleybalfamilie.

Wij zijn hem dankbaar voor alles wat hij voor onze vereniging heeft gedaan en hij zal altijd in onze gedachten voortleven als een GROTE volleybalman!